صف‌ها
به هم پیوسته و طولانی بود، مردم برای انتخاب مسئول مد نظرشان با
شناسنامه‌ای که در دست داشتند منتظر رسیدن نوبتشان بودند، از دور چهره مهدی
زین الدین را دیدم که توی صف ایستاده است، من که مسئول صندوق بودم و
اختیاراتی داشتم به او دستی بلند کردم و به احترامش بلند شدم، به او که به
تازگی فرمانده شده بودم گفتم جلو بیا، نیازی نیست توی صف بایستی، اما او با
تواضع خودش داخل صف ایستاده و انتظار کشید تا نوبتش شود.
بعد از این
که رای خود را به صندوق انداخت پرسیدم وسیله دارید؟ لبخندی زد و گفت: بله
دارم و با عجله رفت. هر چه اطراف را نگاه کردم ماشینی نبود، ناگهان صدای
موتور گازی توجه من را به خودش جلب کرد، بله این فرمانده بزرگ، سوار بر
موتور گازی شده بود و با لبخند گفت: مال خودم نیست از برادرم قرض گرفته‌ام.